Liturgia Eucharystii Omówienie - Parafia Matki Bożej Bolesnej w Strudze

MSZA ŚWIĘTA

Omówienie

OŁTARZ

    Po tabernakulum, Ołtarz jest najważniejszym Miejscem w Kościele. Wokół Niego gromadzi się nasza wspólnota wiernych, aby włączyć się w obchodzone w liturgii misteria odkupienia. Od starożytności ołtarz był przedmiotem nadzwyczajnej czci. Jest on bowiem miejscem sprawowania pamiątki Pana. Tu na słowa kapłana, mocą Bożą, chleb i wino zamieniają się w prawdziwe Ciało i prawdziwą Krew Jezusa Chrystusa. Pierwotnie ołtarze budowano drewniane. Od IV w. konstruowano je z metalu lub kamienia. Od mniej więcej IX wieku rozpowszechnił się zwyczaj umieszczania w mensie ołtarza (jego blacie) relikwii Świętych Pańskich.

    Również i nasze ołtarze związane są z tymi, którzy poprzedzili nas w tej ziemskiej wędrówce, i osiągnęli już chwałę świętości. W ołtarzu Kościoła Lubomińskiego, umieszczono relikwie świętych męczenników Benedykta i św. Jacka. A poświadczył to własnym podpisem, biskup wrocławski Henryk Förster w 1860 roku. W ołtarzu stróżańskim umieściliśmy pamiątkę po św. męczenniku Maksymilianie Marii Kolbe.

    Z ołtarza wierni biorą Ciało i Krew Pańską. Dlatego Chrześcijanie w ołtarzu widzieli znak samego Chrystusa. Z ołtarzem związane było prawo azylu, przy ołtarzu składano śluby i przysięgi. Ze względu na szczególne znaczenie ołtarza i jego świętość należy mu się najgłębsza cześć. Przejawem tej czci jest zwyczaj ukłonu celebransa wraz z asystą po przyjściu do ołtarza, czy ucałowanie Go przez kapłana.

    Takiego szacunku, domagają się także nasz ołtarze. Chociaż sami je zrobiliśmy, czyścimy, dbamy i własnoręcznie przyozdabiamy - co tu dużo mówić - są po prostu nasze, to jednak zawsze pamiętajmy że ten ołtarz jest święty. Jeśli mogę was prosić, to proszę abyście dbali o ich wygląd. W adwencie i wielkim poście tego nie czynimy, ale na inne okresy, niechaj ołtarz zdobią świeże i piękne kwiaty, niech palą się nowe świece, niech blat zdobią śnieżnobiałe obrusy.

OBRZĘDY WSTĘPNE MSZY ŚWIĘTEJ

Każda Msza św. składa się z czterech głównych części: obrzędów wstępnych, liturgii Słowa Bożego, liturgii eucharystycznej i obrzędów zakończenia. Obrzędy wstępne obejmują: znak krzyża świętego poprzedzony śpiewem na wejście, pozdrowienie, akt pokuty, hymn uwielbienia Boga i modlitwę zwaną kolektą.

* Śpiew na wejście i znak krzyża

    Śpiew rozpoczynający Mszę św. ma za zadanie zjednoczyć wszystkich obecnych w świątyni i uświadomić nam, że gromadzimy się przed Bogiem nie każdy z osobna, ale we wspólnocie. Wiara człowieka samotnego narażona jest na powolne gaśnięcie. Jak płonąca żagiew wyciągnięta z ogniska i odłożona z dala od ognia łatwo gaśnie, podobnie wiara przeżywana z dala od wspólnoty może powoli słabnąć. Śpiew na wejście ma także sprawić, że koncentrujemy myśli na Bogu, a nasze troski i myśli zaprzątające nam umysł pozostawiamy poza drzwiami świątyni. Nie chodzi o to, by udawać, że nie mamy kłopotów. Przeciwnie, chodzi o to, by uczynić je przedmiotem naszej modlitwy. Msza św. jest bowiem spotkaniem z Chrystusem, nie z zaprzątającymi nas myślami.

    Po pieśni czynimy świadomie znak krzyża. Krzyż jest znakiem który wymaga zrozumienia. Dla starożytnych Rzymian krzyż był narzędziem śmierci; śmierci haniebnej, bo zadawanej w miejscu publicznym. Krzyż był ostrzeżeniem przed popełnieniem przestępstwa karanego śmiercią. Stał się znakiem śmierci.

    Po śmierci Chrystusa krzyż nabiera nowego znaczenia. Narzędzie śmierci staje się środkiem odkupienia. Gdy z wysokości krzyża Jezus wypowiada słowa "Wykonało się", oznajmia nam, że odkupienie stało się faktem; oznacza to, że cel Jego przyjścia na świat został osiągnięty.

    Krzyż staje się także znakiem przebaczenia. Jezus wyprasza u Ojca przebaczenie dla swoich oprawców, "bo nie wiedzą, co czynią". Błagając o przebaczenie dla swych prześladowców, błaga o przebaczenie dla każdego człowieka, bo przecież grzechy wszystkich zaprowadziły Go na krzyż.

    Krzyż staje się także znakiem cierpienia: "Kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech bierze swój krzyż każdego dnia i niech Mnie naśladuje". Najpierw oznaczał cierpienia z powodu prześladowań znoszonych dla ewangelii; z początkiem IV w., kiedy chrześcijaństwo stało się religią oficjalną, rozszerzono znaczenie krzyża na wszelkie niemal formy cierpienia.

    Krzyż jest jednak przede wszystkim znakiem miłości: "Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego … wydał na śmierć krzyżową. Tak więc, Krzyż wskazuje śmierć, odkupienie, przebaczenie, cierpienie i miłość.

    Rozpoczynając Mszę św. znakiem krzyża uświadamiamy sobie, że stoimy przed Bogiem: przed Ojcem, który nas kocha; przed Synem, który umarł za nas na krzyżu; przed Duchem Świętym, który skłania nasze serca do modlitwy.

* Pozdrowienie Wstępne

    Po znaku krzyża kapłan pozdrawia zgromadzonych słowami "Pan z wami". Niekiedy wybrać może inną formułę, np. "Miłość Boga Ojca, łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi". Bez względu na dokonany wybór, każde pozdrowienia zapewnia nas o Bożej obecności: Pan jest z nami. Nie idziemy sami przez życie, lecz wciąż trwamy w bliskości Tego, który nas umiłował. Bóg jest obecny w sposób szczególny w rozpoczynającej się Eucharystii. Teologia mówi o poczwórnej obecności Chrystusa we Mszy świętej: pod postaciami chleba i wina; w Słowie Bożym; w całym zgromadzeniu; oraz w osobie przewodniczącego liturgii czyli kapłana.

    Zazwyczaj na początku nabożeństwa, kapłan podaje intencję w jakiej odprawia Mszę św. Najczęściej zamawiamy je w intencji naszych zmarłych. Dobrym jednak i chwalebnym zwyczajem, jest modlić się także za żywych. Nie tylko o zdrowie, ale i w zwykłych życiowych sprawach.

    Kapłan ma także inne w tej dziedzinie zobowiązania. Proboszcz powinien odprawić w intencji swoich Parafian, Mszę św. w każdą niedzielę (regułę tą często odmieniamy, odprawiając taką Eucharystię w dzień powszedni). Niektóre parafie - w tym i nasza, mają obowiązek odprawiania Mszy św. w intencjach znanych ks. Biskupowi.

* Akt pokuty

    Po pozdrowieniu wiernych kapłan wzywa do aktu pokuty. Może on przybrać różne formy. Często wypowiadamy słowa "Spowiadam się Bogu wszechmogącemu". Innym razem powtarzać możemy błagania kończące się wezwaniem "Panie, zmiłuj się nad nami" lub stosujemy obrzęd "asperges", czyli pokropienie wodą święconą. Akt pokuty nie jest czasem na rachunek sumienia. W krótkiej chwili ciszy następującej po wezwaniu do tego aktu, należy raczej wzbudzić w sobie żal z powodu naszych grzechów, należy zasmucić się, że obrażamy Boga. Taki żal jest wystarczający do otrzymania przebaczenia tzw. grzechów powszednich, czyli takich, co do których nie jest konieczne udawać się do konfesjonału, aby otrzymać ich przebaczenie. Grzechy powszednie mogą być również zgładzone w inny sposób: przez świadomie uczyniony znak krzyża wodą święconą, podczas osobistej modlitwy, zwłaszcza po rachunku sumienia.

    Zazwyczaj na początku nabożeństwa, kapłan podaje intencję w jakiej odprawia Mszę św. Najczęściej zamawiamy je w intencji naszych zmarłych. Dobrym jednak i chwalebnym zwyczajem, jest modlić się także za żywych. Nie tylko o zdrowie, ale i w zwykłych życiowych sprawach.
    Kapłan ma także inne w tej dziedzinie zobowiązania. Proboszcz powinien odprawić w intencji swoich Parafian, Mszę św. w każdą niedzielę (regułę tą często odmieniamy, odprawiając taką Eucharystię w dzień powszedni). Niektóre parafie - w tym i nasza, mają obowiązek odprawiania Mszy św. w intencjach znanych ks. Biskupowi.

* Hymn uwielbienia

Kiedy człowiek dostępuje łaski oczyszczenia serca, wówczas wraz z całym Kościołem wyśpiewuje starożytny, bo pochodzący z VI w., hymn uwielbienia "Chwała na wysokości Bogu". O ile w modlitwie dziękczynienia wyrażamy Bogu wdzięczność za dary, jakie od Niego otrzymujemy, o tyle w modlitwie uwielbienia chwalimy Boga zupełnie bezinteresownie - za to, że jest i za to, Kim jest. W hymnie chwały uwielbiamy Boga mówiąc: "Tylko Tyś jest święty, tylko Tyś jest Panem, tylko Tyś Najwyższy".

* Kolekta

Obrzędy wstępne kończą się modlitwą, która w tradycji Kościoła nosi nazwę kolekty. Rozpoczyna się ona wezwaniem "módlmy się", po którym następuje krótka chwila ciszy. Właśnie w tej chwili uświadamiamy sobie, o co szczególnie pragniemy się modlić w czasie przeżywanej Mszy św.

LITURGIA SŁOWA BOŻEGO

    Rozpoczynając rozważanie na temat znaczenia liturgii Słowa Bożego zaznaczyć należy fakt, że Pismo Święte nie jest zwykłą książką w życiu chrześcijanina. Księga ta, powstała w przeciągu dziesięciu niemal wieków, zawiera słowo Boga skierowane do człowieka. Jest listem Boga do każdego z nas. Każdy z nas nosi w sercu pytania, te najbardziej podstawowe - dotyczące życia i śmierci, miłości i przyjaźni, pytania dotyczące Boga, wiary i cierpienia. Księga Biblii jest niewyczerpanym skarbem, w którym szukać możemy coraz to nowych odpowiedzi; jest źródłem, z którego jak ze strumienia można zaczerpnąć zawsze czystej wody.

    Słowo Boże ma moc przemiany życia ludzkiego. Na dziesięć wieków przed Chrystusem w rodzącym się na podwalinach wiary państwie Izrael, psalmista, wołał: "Twoje słowo, Panie, jest pochodnią dla stóp moich". Człowiekowi, który w gąszczu życia gubi drogę, słowo Boga wskazuje właściwy kierunek. Sam Jezus zapewniał, że słowo Boga jest potrzebne do życia jak chleb: "Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych", a św. Paweł po swym nawróceniu zapewniał: "Żywe jest słowo Boże i skuteczne".

    W pierwszych wiekach chrześcijaństwa, przekonany o konieczności zagłębiania się w treści świętej księgi, św. Hieronim twierdził stanowczo: "Nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa".

    Kiedy podczas Mszy św. rozpoczyna się liturgia Słowa Bożego, mamy świadomość, że sam Bóg do nas przemawia. Liturgia ta składa się z:
* czytań przeplatanych śpiewami,
* homilii (kazania),
* wyznania wiary
* modlitwy powszechnej.

* Czytania biblijne i śpiewy międzylekcyjne.

    W niedziele i święta Kościół czyta trzy fragmenty biblijne. Czytanie I zawsze wyjęte jest ze Starego Testamentu, czytanie II zapisane jest na kartach Nowego Przymierza i wreszcie ostatnia lektura pochodzi z ewangelii.

    Czytania nie są dobrane w sposób przypadkowy. Lektura ewangelii podzielona została na cykl trzyletni. I tak w tzw. roku A prezentowana jest ewangelia Marka, w roku B - Mateusza, i w roku C - Łukasza. Fragmenty ewangelii Janowej czytane są w uroczystości i święta, i w czasie szczególnie uroczystym, jak choćby okres wielkanocny. Tak więc ten sam fragment ewangelii powraca w lekturze co trzy lata. Wszystkie czytania tematycznie łączą się z ewangelią. Uważny słuchacz łatwo odnajdzie nić przewodnią łączącą wszystkie lektury.

    Po I lekturze śpiewany jest psalm. Spośród 150 psalmów zapisanych w Starym Testamencie, Kościół wybiera ten, który również tematycznie łączy się z przeczytanym przed chwilą fragmentem biblijnym.

    Po II czytaniu śpiewa się radosną aklamację "alleluja" (słowa te oznaczają "chwalmy Pana"), która przygotowuje do odczytania ewangelii.

    Ewangelie, ponieważ stanowią centralną część Pisma Świętego, opisującą bezpośrednio wydarzenia z życia Jezusa, wymagają postawy stojącej.

    Zauważmy na koniec także dwie istotne rysy cyklu czytań biblijnych:

    - mają one charakter dialogu - układ czytań i śpiewów tworzy formę dialogu z Bogiem: najpierw słuchamy Boga w I czytaniu, na które odpowiadamy śpiewem psalmu; następnie znów wsłuchujemy się w słowa II czytania, na które odpowiadamy śpiewem aklamacji przygotowującej nas do lektury ewangelii. Ten dialog prowadzony słowem Bożym przypomina nam, że całe nasze życie stać się może rozmową z Bogiem.

    - Liturgia Słowa przypomina nam o powszechnym charakterze Kościoła - W każdą niedzielę, więcej - w każdy dzień - wierni wsłuchują się w te same fragmenty biblijne. W ten sposób wyraża się jedność wszystkich wierzących.

* Homilia (kazanie)

Znaczenie czytań, ich sens teologiczny i moralny, oraz przesłanie praktyczne z nich wypływające, kapłan wyjaśnia w ramach homilii. Grecki czasownik "homileo" oznacza "przemawiać". Niekiedy używamy zamiennie słów "kazanie" i "homilia". Tymczasem w języku teologii rozróżnienie jest jasne: homilia jest wyjaśnieniem czytań biblijnych, kazanie natomiast ma charakter tematyczny. Kazania słyszymy najczęściej w czasie rekolekcji, kiedy to kapłan mówi na wybrany przez siebie temat, niekoniecznie bezpośredni łączący się z czytaniami.

* Wyznanie wiary

Wyznanie wiary, zwane inaczej "Credo", zaczynające się od słów "Wierzę w jednego Boga", ma być naszą świadomą odpowiedzią na usłyszane - zarówno w czytaniach, jak i w homilii - słowo Boże. Tekst wyznania wiary sięga czwartego wieku, co świadczy o stałości wiary całego Kościoła. Wszystkie artykuły wiary, które wyznajemy, kończymy potwierdzeniem "amen". To aramejskie słowo, przejęte do chrześcijańskiej liturgii, jest uroczystym potwierdzeniem: "niech się tak stanie".

* Modlitwa powszechna

Modlitwa powszechna kończy liturgię Słowa Bożego. Błagania, które zanosimy do Boga, ułożone są w pewną hierarchię. Z reguły prośby zanosi się w następującej kolejności: w potrzebach kościoła, o zbawienie i w potrzebach całego świata, za tych, którzy znajdują się w trudnościach życiowych (chorych, cierpiących, prześladowanych), w intencji Mszy św. oraz za wszystkich uczestniczących w liturgii.
Zadaniem liturgii Słowa Bożego jest przybliżenie nam nauki Chrystusa oraz przyjęcie wskazań moralnych z niej płynących. Dzięki wsłuchiwaniu się w słowo Boga przybliżamy się do samego Chrystusa, który mówił o sobie: "Ja jestem drogą, prawdą i życiem". To słowo ma moc przemiany naszego życia.

LITURGIA EUCHARYSTYCZNA

* Przygotowanie darów

Po Liturgii Słowa Bożego rozpoczyna się Liturgia Eucharystyczna. Rozpoczyna się ona obrzędem złożenia darów ofiarnych, a kończy modlitwą po Komunii św.

* Ofiarowanie

    Pierwszym jej elementem jest złożenie darów ofiarnych. Obrzęd ten znany był za czasów Starego Testamentu. Prawo Mojżeszowe zobowiązywało każdego Izraelitę, by co roku stawał przed Panem ofiarowując Mu pierwociny płodów ziemi. Ofiarowywano Bogu również każde pierworodne dziecko płci męskiej. Wystarczy wspomnieć choćby ofiarowanie Jezusa w świątyni.

    W czasach Nowego Testamentu i w pierwszych wiekach chrześcijan znana była praktyka tzw. dziesięciny - dziesiątą część swoich zarobków przynoszono do świątyni. Dziś pozostałością tych starożytnych zwyczajów składania darów ofiarnych zaobserwować możemy w bardziej uroczystych Mszach św., na przykład w celebrach Ojca Świętego. Przynoszone są wówczas do ołtarza w procesji z darami naczynia i szaty liturgiczne, święte obrazy i inne dary, które wykorzystane są dla dobra wiernych. Również we wszystkich kościołach podczas niedzielnej Mszy św. zbierane są ofiary pieniężne, przeznaczone dla dobra wspólnoty lokalnej bądź na cele wyznaczone przez władze kościelne (na utrzymanie seminarium, fakultetu teologicznego, na pomoc budującym się kościołom itp.).

    Kolejnymi darami składanymi na ołtarzu jest chleb i wino. Najpierw symbolizują one samego Chrystusa, który mówił o sobie: "Ja jestem chlebem życia" oraz nazywał siebie "szczepem winnym". Dary te symbolizują także naszą pracę i trud. Kiedy kapłan unosi chleb na patenie i kielich wypełniony winem, wypowiada słowa błogosławieństwa: "Błogosławiony jesteś Panie, Boże wszechświata, bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy chleb (wino), który jest owocem ziemi i pracy rąk ludzkich". Składamy więc Bogu w ofierze owoc naszego trudu. Za chwilę zostaną one przemienione - staną się Ciałem i Krwią samego Chrystusa.

    Innym wymiarem darów, które składamy na Mszy św., są nasze ofiary duchowe: nasze cierpienie, trudy, wysiłek, radość, to, co trudne i to, co przynosi satysfakcję. Kiedy kapłan wznosi hostię na patenie, w symbolicznym geście przedstawia Bogu wszystkie te duchowe ofiary. Tak więc nasz dar jest ustopniowany: są to ofiary składane na potrzeby kościoła, są nimi chleb i wino, które staną się Ciałem i Krwią Chrystusa, są nimi wreszcie nasze duchowe ofiary, czyli wewnętrzna postawa serca oddanego Bogu.

* Prefacja

Po złożeniu darów ofiarnych następuje prefacja, która rozpoczyna się dialogiem: "Pan z wami". Wezwanie: "W górę serca" przypomina nam o słowach św. Pawła, że nasza ojczyzna jest w niebie, i że naszymi myślami wciąż winniśmy trwać przy Bogu. Następująca potem modlitwa, zwana prefacją, zawiera określony motyw dziękczynienia składanego Bogu. Wskazuje na jedną, konkretną przyczynę, za którą winniśmy Bogu wdzięczność. Wdzięczność tę wyrażamy zakorzenionym w tekstach biblijnych hymnie "Święty, święty".

* Przeistoczenie i kolejne modlitwy

    Tuż po nim kapłan przyzywa Ducha Świętego przed najważniejszym momentem Eucharystii: przed konsekracją. Stajemy wobec tajemnicy przeistoczenia chleba i wina w prawdziwe Ciało i prawdziwą Krew Chrystusa. Przy wypowiadaniu słów wymówionych przez Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy, dokonuje się ta niezwykła przemiana, która Boga "sprowadza" na ziemię.

    Powtarzając słowa ustanowienia Eucharystii, wypowiedziany przez Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy, kapłan kończy je wezwaniem: "To czyńcie na moją pamiątkę". Trzeba zastanowić się przez chwilę nad znaczeniem słowa "pamiątka". Bliższym tłumaczeniem słowa hebrajskiego, byłoby słowo "uobecnienie". "Pamiątka" odsyła nas do dawnych wydarzeń, tymczasem "uobecnienie" czyni obecnym tu i teraz to, co wydarzyło się w historii. Uczestnicząc w Eucharystii włączamy się w ponadczasowość Boga, dla którego czas nie istnieje. Przez Jego interwencję stajemy się uczestnikami wydarzeń Ostatniej Wieczerzy, a jednocześnie śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.

    Od momentu przeistoczenia Chrystus żywy i prawdziwy obecny jest pośród swego ludu. Wobec tej świętej Obecności kapłan kontynuuje Modlitwę Eucharystyczną, która zawiera wezwania wstawiennicze: za Kościół z Papieżem i Biskupem miejsca na czele, za chrześcijan, za żywych i zmarłych. Modlitwa Eucharystyczna kończy się uwielbieniem Boga, zwanym doksologią: "Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie…". Nasze uroczyste "Amen" po tej modlitwie wyraża między innymi wiarę w rzeczywistą obecność Chrystusa w Eucharystii.

    Tak więc podczas Liturgii Eucharystycznej dokonuje się niezwykła w swej naturze, niepojęta dla rozumu i nieobjęta przez serce, tajemnicza przemiana chleba i wina w prawdziwe Ciało i prawdziwą Krew Chrystusa.

OBRZĘDY KOMUNII ŚWIĘTEJ

* Modlitwa Pańska

Obrzędy Komunii św. rozpoczynają się Modlitwą Pańską. Tej modlitwy nauczył nas sam Jezus. Nie dziwi więc fakt, że stała się ona elementem liturgii Mszy świętej. W liturgii rangę modlitwy podkreśla uroczyste wprowadzenie kapłana. Zmienia się ono w różnych okresach liturgicznych, celebrans może powiedzieć je także swoimi słowami. Modlitwa Ojcze nasz jest odmawiana lub śpiewana przez całe zgromadzenie. Sam kapłan dodaje na końcu tzw. embolizm, czyli rozwinięcie ostatniej prośby Modlitwy Pańskiej. Jest to błaganie o uwolnienie wspólnoty spod mocy zła: "Wybaw nas, prosimy Cię, Panie, od zła wszelkiego i udziel nam łaskawie pokoju za dni naszych. Niech nas wspomaga Twoje miłosierdzie, abyśmy zawsze byli wolni od grzechu i bezpieczni od wszelkiego nieszczęścia, oczekując obiecanej nagrody i przyjścia Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa". Wtedy Lud wierny odpowiada: Bo "Twoje jest królestwo, i potęga i chwała na wieki".

* Obrzęd pokoju

Obrzęd pokoju jest kolejnym znakiem liturgicznym. Kościół prosi przez usta kapłana o udzielenie pokoju i jedności dla wspólnoty wierzących i całej ludzkiej rodziny. Następnie celebrans wypowiada życzenie pokoju: "Pokój Pański niech zawsze będzie z Wami", a zgromadzenie odpowiada: "I z duchem Twoim". Następnie kapłan zachęca do przekazania sobie znaku pokoju. Dawniej był to tzw. pocałunek pokoju. Dzisiaj forma przekazania znaku pokoju bywa różna, zależnie od kultury czy lokalnej tradycji. W Polsce dopuszczone są dwie formy: ukłon w stronę najbliżej stojących lub podanie im ręki. Można to uczynić w milczeniu lub wypowiedzieć słowa: "Pokój Pański niech zawsze będzie z tobą" lub krócej: "Pokój z tobą". Przyjmujący odpowiada: "Amen" albo, tak jak jest to u nas, wypowiadamy słowa: "I z duchem Twoim". Należy jednak zachować jednolity znak w całym zgromadzeniu.

Po przekazaniu znaku pokoju, następuje gest łamania chleba. Jest to symbol obdzielania wszystkich obecnych jednością, pokojem i miłością Chrystusa.
Następnie kapłan łączy ze sobą postacie chleba i wina. Wpuszczenie cząstki hostii do kielicha przed przyjęciem Komunii Świętej jest znakiem jedności w sprawowanej liturgii, z całym Kościołem.

* Komunia Święta

Następnie kapłan ukazuje wiernym Chleb eucharystyczny, który mają przyjąć w Komunii, zaprasza ich na ucztę Chrystusa i wspólnie z nimi wypowiada akt pokory "Panie nie jestem godzien...". Komunia Święta, która teraz następuje, jest najdoskonalszym wyrazem zjednoczenia człowieka z Bogiem na ziemi. Sam Stworzyciel, staje się dla swych stworzeń pokarmem.
U nas przyjęło się w zwyczaju, że do Ołtarza przychodzą też i małe Dzieci, które jeszcze w pełni nie mogą korzystać z dobrodziejstw Eucharystii. Przychodzą po błogosławieństwo. Podpowiadamy zawsze, aby paluszkiem zakryły usta, aby omyłkowo nie przyjąć Komunii Świętej.
Namawiam także osoby, które ze względu na trwała przeszkodę, nie mogą kosztować ze Stołu Eucharystycznego, aby wzorem Dzieci, też garnęły się do Ołtarza - dając nam, którzy możemy spożywać Ciało Pańskie, naukę tęsknoty i uwielbienia dla Jezusa w Najświętszym Sakramencie.

* Dziękczynienie

Po zakończeniu rozdzielania Komunii, kapłan i wierni, stosownie do okoliczności przez pewien czas modlą się w skupieniu. Można również - tak jak to robimy u nas, odśpiewać hymn, psalm lub inną pieśń uwielbienia.

OBRZĘD ZAKOŃCZENIA

   Pozdrowienie i błogosławieństwo kapłana kończy Liturgię Mszy Świętej.

   Starajmy się rozumieć to w czym uczestniczymy. W miarę możliwości, przez śpiew, czytania, dbałość o porządek w Kościele, o jego wystrój i dekorację, możemy sprawiać, aby każda Msza Święta była godnym wspomnieniem Ostatniej Wieczerzy.
Powrót do Wspomnienia Zmarłych

x. Zbigniew Bartosiewicz AD 2006
Proboszcz Parafii Rzymsko Katolickiej
pw. Matki Bożej Bolesnej
w Strudze

Niech Będzie Pochwalony Jezus Chrystus!